«Το παρελθόν των κόσμων τρεμοπαίζει μέσα στο αστρικό φως, σε αβέβαιες εικόνες και το μέλλον περιφέρεται μαζί με τις ζωντανές ψυχές, τις οποίες αναπότρεπτη μοίρα οδηγεί να κατέβουν στην σάρκα».
Νοιώθοντας τους κόσμους να κινούνται ανάλογα με τους ρυθμούς και την αρμονία των Ιερών Αριθμών, είδε την ισορροπία της Γης με τον Ουρανό.
Αισθάνθηκε τους τρεις κόσμους της, τον φυσικό, τον ανθρώπινο και τον θεϊκό, να αλληλοβαστάζονται, χορεύοντας τον παγκόσμιο ρυθμό με μία διπλή κίνηση, ανοδική και καθοδική.
Μάντεψε τις σφαίρες των αόρατων κόσμων, που κλείνουν μέσα τους όλες τις αλήθειες.
Πως όμως άνοιγαν οι Πύλες αυτές; Αποφάσισε ότι με την «ψυχική μύηση», μπορεί ο άνθρωπος να καθαρθεί και να απελευθερωθεί από την Γη, να πλησιάσει το Μεγάλο Ον, να υποτάξει τα πράγματα της ύλης με την Διάνοια και την επιστήμη των αριθμών, και έτσι να κατακτήσει τα κλειδιά που ανοίγουν τις Πύλες του Σύμπαντος.
Αλλά πώς να πλησιάσει κανείς το Ασύλληπτον Ον; Είδε ποτέ κανείς τον Κύριο του Χρόνου; Την Ψυχή του Ήλιου; Την Πηγή της Διάνοιας; Όχι.
Μόνο με την ένωση μαζί τους μπορεί να το αντιληφθεί κανείς. Μοιάζει με αόρατη φωτιά που από το Κέντρο του Σύμπαντος μπαίνει παντού και κινεί ότι βρίσκεται γύρω της. Το πρωταρχικό Ένα είναι η Αρμονία, η Φωτιά που διαπερνά το Παν, το Πνεύμα που κινεί μόνο του τον εαυτό του.
Ο εαυτός μας είναι ένας μικρόκοσμος του σύμπαντος, μία μικρή αντανάκλαση του μακρόκοσμου, γεμάτο θύελλες και ταραχές. Χρειάζεται να φέρουμε σε αυτό, ενότητα και αρμονία.
Τότε μόνο, η θεϊκή ουσία θα εκδηλωθεί στην συνείδηση μας. Τότε μόνο θα συμμετέχουμε στην ενεργειακή δύναμη και θα κάνουμε την θέληση μας βωμό της Εστίας, Θρόνο του Διός, Μανδύα της Ρέας, Πλίνθο του Ολύμπιου Οίκου.
Ο μαθητής – άνθρωπος κατεβαίνει στα βάθη της φύσης για να αντικρίσει τον σχηματισμό των όντων από την θεϊκή σκέψη. Εκεί που οι Κάβειροι διαμέσου των καθαρμών μετατρέπουν τα φυσικά ενεργειακά κέντρα. Εκεί που όταν ο Απόλλωνας και η Εκάτη, κατεβαίνουν τα σκαλιά των Ελευσινίων Μυστηρίων για να διδάξουν τον Θάνατο και να αποκαλύψουν το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο μαθητής-άνθρωπος, αφού προβληματιστεί αρκετά, θα μεταφερθεί ως εσωτερικός μαθητής του εαυτού του, στο κυκλικό τέμενος των Μουσών, όπου εννέα μαρμάρινες Μούσες-Μυήσεις, τα γήινα σύμβολα των θεϊκών δυνάμεων, τα σύμβολα των εννέα αιθερικών σωμάτων των Πυθαγορείων, αντιπρόσωποι των επιστημών της Διάνοιας, αγκαλιάζουν το φυσικό γήινο, έτοιμες να διδάξουν τα μυστικά της Α-λήθειας.
Όλες εστραμμένες στο Κέντρο από όπου αντλούν δύναμη. Και εκεί, στο Κέντρο, επίσημη, μυστηριώδης, τυλιγμένη με μανδύα απόρθητο, αγρυπνά η Εστία. Το δεξί της χέρι εστραμμένο στον Ουρανό από όπου αντλεί την ενέργεια του Ιερού Αόρατου Πυρός, και αφού χρησιμοποιήσει ως διάμεσο το σώμα της σχηματίζοντας ορθή γωνία με τις σκιές της ύλης, τεντώνει το αριστερό χέρι και πυροδοτεί την Γη, την Συμπαντική μας Οικία.
Η Εστία είναι ο φύλακας της Θείας Αρχής, η Θεία Γνώση που ενυπάρχει σε όλα τα πράγματα. Η επίγεια εκδήλωση του Θεϊκού Σπινθήρα, η Συνείδηση της Ιερής Φωτιάς. Έχει τον Ναό της στους Δελφούς αλλά και στο ταπεινότερο σπίτι.
Η διακόσμηση αυτή στο Τέμενος των Μουσών, στον Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδας, είναι μία τέλεια αναπαράσταση του Πυθαγόρα ότι: «Υπάρχει μία ακίνητη Πηγή Φωτός, Ενέργειας και Ρυθμού, γύρω από την οποία περιστρέφεται ο Ήλιος, τα αστέρια, οι πλανήτες, οι αστερισμοί, ολόκληρος ο Ουρανός, ολόκληρο το Σύμπαν.
Κάπως έτσι ξεκινά η θεωρία της Κοσμογονίας του Πυθαγόρα
Στο Κέντρο του Σύμπαντος, ο Πυθαγόρας, τοποθετούσε την φωτιά, όπου ο Ήλιος μας είναι η αντανάκλαση της. Η φωτιά, αυτό το Κοσμικόν Πυρ, παριστάνει το Θεϊκό Πνεύμα, την Θεία Παγκόσμια Ψυχή.
«Να είστε εστραμμένοι προς το Θείο Πνεύμα», έλεγε ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, «διότι από εκεί προέρχεστε και εκεί θα καταλήξετε. Αφεθείτε στις ελαφρές δονήσεις του ονείρου και διαβείτε τις Πύλες που ανοίγονται στο υπερπέραν, από όπου ξεπηδούν η επιστήμη του πνεύματος και η τέχνη της Απολλώνιας Μαντικής. Εκεί, που η εξέλιξη είναι Νόμος της Ζωής. Η εξέλιξη, δηλαδή η υλική και πνευματική πρόοδος των κόσμων, είναι δύο κινήσεις αντίθετες αλλά παράλληλες, όπως οι «Γραμμές του Διός», όπως το εσωτερικό ποτάμι της Γης που ανεβαίνει και κατεβαίνει, με αντιστοιχία σε όλη την κλίμακα του Είναι. Η μία δεν εξηγείται χωρίς την άλλη ενώ μαζί εξηγούν τον Κόσμο».
Η υλική εξέλιξη αντιπροσωπεύει την καλλιέργεια της συνείδησης, μέσα στις ατομικές μονάδες και τις προσπάθειες τους να ξανασυναντήσουν το Θείο Πνεύμα από το οποίο απορρέουν.
Όταν ο Ερμής τρύπωσε στο πεδίο της Δημιουργίας, ως βοηθός θεός Δημιουργός, ζήτησε να αντικρίσει την Αρχή των Όντων. Αισθάνθηκε να βυθίζεται σε αιθέρια κύματα ενός γλυκύτατου φωτός. Την ίδια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι, ξεπήδησε το φως και αμέσως μπήκε Τάξη στο Χάος..
Αυτό το Φως προηγείται του Ήλιου. Είναι το Φάως, που θα συμπτύξει το Α και το Ω, και θα το κάνει Φως, εκδηλωμένο, υλικό, Ηλιακό Φως. Είναι το Νοητό Φως, είναι ο Νοητός Α-πόλλων, αυτός που ίπταται επάνω από τους «Ηλιακούς Πόλους», ο Υπερίων, αυτός που ατενίζει απλώς την δυαδικότητα της διάσπασης.
Στην τάξη των Αρχαίων και της Κοσμογονίας, το Νοητό Φως προηγείται του Ηλιακού Φωτός.
Ορθά λοιπόν ο Πυθαγόρας τοποθετεί την Εστία στο Κέντρο του Σύμπαντος, αόρατη, και τον Ήλιο αντανάκλαση της. Η Εστία είναι το παγκόσμιο φωτεινό πνεύμα, που πυροδοτεί όλα τα υπόλοιπα. Η Εστία είναι το παλλόμενο Κέντρο που «γεννά» τον Νοητό Απόλλωνα. Προς εκείνο το Φως θα οδηγηθούν οι ψυχές που ακολουθούν το Απολλώνιο Κοσμοδρόμιιο.
Οι Έλληνες απέδωσαν τον εκδηλωμένο Ήλιο στον Θεό Απόλλωνα, μία προβολή του αόρατου Απολλώνιου Πεδίου, και το Φάως, το προϋπάρχον του Ήλιου Νοητό Φως, το απέδωσαν στον Υπερβόρειο Απόλλωνα, στο ανώτατο Απολλώνιο Πεδίο.
Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία των Μουσών και της Εστίας, το πνεύμα του Πυθαγόρα κατάφερε με την εσωτερική θεώρηση του σύμπαντος, να συλλάβει ένα Νοητό Φως σαν διάμεσο στην ύλη και το πνεύμα.
Στην ουσία των πραγμάτων, η Υπερβόρεια χώρα καταγωγής του Άβαρι, που διδάσκει τα Ασκληπιειακά Μυστήρια του Τροφώνιου, είναι ο διάμεσος σταθμός ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα και για αυτό δεν θα την βρούμε σε κανέναν γήινο γεωγραφικό χάρτη καθώς «ίπταται της Γης».
Οι φυσικοί του 17ου και 18ου αιώνα, που θεωρούσαν την φύση «νεκρή μηχανή», πίστευαν στο απόλυτο κενό του ουράνιου διαστήματος. Όταν όμως έγινε γνωστό ότι το φως δεν είναι εκπομπή ακτινοβόλων σωματιδίων αλλά κυμάνσεις κάποιου απροσδιόριστου στοιχείου, έπρεπε να παραδεχτούν ότι το διάστημα ολόκληρο πλημμυρίζει από ένα εξαιρετικά λεπτό, ενεργειακό ρευστό, το οποίο διαπερνά όλα τα σώματα και μέσω του οποίου μεταδίδονται οι κυμάνσεις της θερμότητας και του φωτός. Και έτσι, ξαναγύρισαν στις ιδέες της φυσικής και της θεοσοφίας των αρχαίων Ελλήνων.
Οι σημαντικότερες διδασκαλίες της Πυθαγόρειας σχολής, γίνονταν κοντά στην Θάλασσα, άλλοτε στους εξώστες του Ναού της Δήμητρας, σιωπηλά, κάτω από τον έναστρο Ουρανό, θαυμάζοντας την Κοσμογονία του Σύμπαντος, άλλοτε μυστηριακά στην κρύπτη της Περσεφόνης και άλλοτε στις βαθιές κρύπτες που έφεγγαν οι Αιγυπτιακές λάμπες, μιας και ο Πυθαγόρας, μεταξύ των άλλων μυήσεων του, είχε μυηθεί και στα Αιγυπτιακά Μυστήρια.
Η Κοσμογονία του Σύμπαντος διδάσκονταν στον Ναό της Δήμητρας – Γαίας και στην κρύπτη της Περσεφόνης – Γη διδάσκονταν η Κοσμογονία της Γης. Εκεί ο Πυθαγόρας δίδασκε τα Μυστήρια του Σύμπαντος και τα Μυστήρια της Ψυχής. Έκανε τα γήινα πράγματα διάφανα και τα ουράνια ορατά. Πίστευε και έλεγε ότι, με τον τρόπο αυτόν θα μπορούσε κανείς να γνωρίσει το Σύμπαν και τους Θεούς. Έτσι μυούσε τους μαθητές του από την φυσική Κοσμογονία στην πνευματική.
Μέσα από την εξέλιξη της Γης, διηγείτο την εξέλιξη της Ψυχής, μέσα από τους κόσμους του σύμπαντος την μετεμψύχωση και την ενσάρκωση των ψυχών.
Η ανοδική ζωή της ψυχής μέσα από μία σειρά υπάρξεων είναι ο κοινός τρόπος των εσωτερικών παραδόσεων και η κορωνίδα της φιλοσοφίας.
Η Κοσμογονία του αόρατου κόσμου μας οδηγεί στην ιστορία της Γης και αυτή με την σειρά της στο Μυστήριο της ανθρώπινης ζωής. Έτσι αγγίζουμε το «άδυτο των αδύτων», τον «άρρητο κόσμο».
Ο Πυθαγόρας πίστευε στην κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Στους μαθητές του τρίτου κύκλου δίδασκε την διπλή κίνηση της Γης. Γνώριζε ότι οι πλανήτες αποσπάστηκαν από τον Ήλιο και στρέφονταν γύρω του.
Γνώριζε ότι τα άστρα είναι πλανητικά συστήματα που υπάγονται στους ίδιους νόμους. Ήξερε ότι κάθε πλανητικό σύστημα είναι ένα μικρό σύμπαν που έχει τον διαφορετικό ουρανό του και την αντιστοιχία του στον πνευματικό κόσμο.
Οι πλανήτες χρησίμευαν για να καθορίζεται η κλίμακα. Αυτές οι γνώσεις γράφονταν με συμβολική γραφή και διδάσκονταν κάτω από τον όρκο της απόλυτης σιωπής.
Είτε αντικρίσει κανείς το σύμπαν από υλική άποψη είτε από πνευματική δεν έχει μπροστά του δύο διαφορετικά αντικείμενα αλλά έναν κόσμο που τα βλέπει από δύο διαφορετικές γωνίες.
Παντού βασιλεύει η Ρέα – Μαία, η Μεγάλη Ψυχή του Κόσμου, μία «παλλόμενη ουσία» που δίνει ρυθμό στο Δημιουργικό Πνεύμα. Οι αιθέριοι ωκεανοί της είναι η συνεκτική ύλη που ενώνει τους κόσμους, το συνεκτικό μέσο ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο σύμπαν, ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Εκεί «κολυμπά» ο «συνεκτικός Έρωτας», ο γιος της, ο «Ερμής».
Συμπυκνωμένη η Ρέα –Μαία, σε τεράστια μάζα στην ατμόσφαιρα, υπό την επίδραση του Ήλιου, ξεσπά σε Κεραυνό που πέφτει στην Γη και κυκλοφορεί μέσα στην Γη σε μαγνητικά ρεύματα.
Ο Κεραυνός που κυκλοφορεί μέσα στο σώμα της Γης, πυροδοτώντας κάθε της κύτταρο, εισέρχεται στο νευρικό σύστημα των ζώων και των ανθρώπων και μεταδίδει την θέληση της Μεγάλης Μητέρας Ρέας στα μέλη, στις αισθήσεις και στον εγκέφαλο.
Η ουσία της Μεγάλης Ουράνιας Μητέρας χρησιμεύει στο αστρικό σώμα της Ψυχής, σαν ένα φωτεινό ρούχο που το πνεύμα φορά συνεχώς.
Το αστρικό φως, είναι ένα παγκόσμιο όχημα που μεταφέρει τις κινήσεις της σκέψης αλλά και ο ζωντανός καθρέφτης όπου η ψυχή αντικρίζει την εικόνα του αστρικού κόσμου.
Ο Συμπαντικός ουρανός με όλα του τα αστέρια, δεν είναι παρά μία περαστική μορφή του κόσμου της Μεγάλης Μαίας (Μίας), που συγκεντρώνει την διασκορπισμένη διαστημική ύλη για να την απλώσει και πάλι.
Κάθε ηλιακός στρόβιλος περικλείει ένα μόριο αυτής της Παγκόσμιας Ψυχής, που εξελίσσεται μέσα από εκατομμύρια αιώνες.
Η Ηλιακή Ψυχή και το Πύρινο κέντρο της, που ρυθμίζεται κατευθείαν από την Μεγάλη Μονάδα (Μαία-Μία), εργάζεται πάνω στην ύλη.
Οι πλανήτες είναι «παιδιά» του Ήλιου. Ο καθένας τους δημιουργημένος από τις ευγενείς δυνάμεις της ύλης, έχει μία ημισυνείδητη ψυχή, την οποία κληρονόμησε από την Ηλιακή Ψυχή, και επιπλέον τον ξεχωριστό του χαρακτήρα, τον ιδιαίτερο ρόλο του στην εξέλιξη.
Επειδή κάθε πλανήτης είναι μία διαφοροποιούμενη έκφραση της θεϊκής σκέψης και επειδή έχει ειδική λειτουργία μέσα στην πλανητική αλυσίδα, οι αρχαίοι σοφοί ταύτισαν τα ονόματα των πλανητών με τα ονόματα των Μεγάλων Θεών, οι οποίοι παρίσταναν τις ιδιότητες του Θείου ως αρχέτυπα σε ενέργεια.
Ο Πυθαγόρας μιλούσε στους μαθητές του για την αναστάτωση της Γης, εσωτερικά και εξωτερικά, σύμφωνα με τις ιδέες που επικρατούσαν στην Ασία και την Αίγυπτο.
Ήξερε ότι αρχικά η Γη ήταν σε ρευστή κατάσταση και ότι περιβαλλόταν από αέρια ατμόσφαιρα που υγροποιημένη από την βαθμιαία ψύχη, σχημάτισε τις θάλασσες.
Έλεγε πως, η θάλασσα γεννήθηκε από τα δάκρυα του Κρόνου, εκφράζοντας έτσι μεταφορικά τις ιδέες αυτές, αφού ο Κρόνος συμβολίζει τον Κοσμικό Χρόνο.
Και τότε εμφανίζονται τα βασίλεια από αόρατα σπέρματα της πανσπερμίας, που βρίσκονται μέσα στην αιθέρια αύρα της Γης, για να τραβηχτούν στους θαλάσσιους βυθούς στο εργαστήριο του Ηφαίστου, να περάσουν την επεξεργασία και να εμφανιστούν αργότερα στις ηπείρους όταν πια η θάλασσα αποξηράνθηκε και σταθεροποιήθηκε και ονομάστηκε στεριά.
Ο φυτικός και ζωικός κόσμος, που ακόμα δεν είχαν ξεχωρίσει μεταξύ τους, μόλις τότε πρωτοεμφανίστηκαν.
Η εσωτερική διδασκαλία δέχεται την μεταλλαγή των ζωικών ειδών όχι μόνο βάσει του δευτερεύοντος κανόνα της Επιλογής αλλά βάσει του πρωτεύοντος κανόνα της διαμόρφωσης της Γης και από Ουράνιες δυνάμεις.
Τα τέσσερα στοιχεία από τα οποία έχουν σχηματιστεί όλα τα άστρα και όλα τα όντα, υποδεικνύουν τις καταστάσεις των τεσσάρων βαθμών της ύλης.
Η Γη συμβολίζει την στερεή κατάσταση, το νερό την υγρή, ο αέρας την αεριώδη και η φωτιά κάποια απροσδιόριστη.
Υπάρχει και το πέμπτο στοιχείο που ονομάζεται «αιθέρας», που ίπταται και εφορεύει όλα τα υπόλοιπα. Παριστάνει μία κατάσταση της ύλης τόσο λεπτή και τόσο ζωντανή, που μπορεί να διαπερνά τα πάντα. Είναι το αρχικό κοσμικό ρευστό, το αστρικό φως, η Ψυχή του κόσμου. Ο Νεύτωνας το ονόμασε «Εγκέφαλο του Θεού».
Όσο για τις δυνάμεις, τα βασίλεια, τα φυτικά, ζωικά και τα άλλα είδη, τις ζωντανές ψυχές που θα εμφανιστούν διαδοχικά στους πλανήτες αυτού του μικρού κόσμου, προέρχονται από τον Πατέρα, απορρέουν δηλαδή από μία ανώτερη και αμετακίνητη τάξη και διαδέχονται μία προγενέστερη υλική εξέλιξη κάποιου άλλο σβησμένου ηλιακού σύμπαντος.
Αυτές οι αόρατες αλλά αθάνατες δυνάμεις, διευθύνουν την σχηματοποίηση αυτού του κόσμου, άλλες όμως μέσα σε κοσμικό ύπνο ή σε θείο όνειρο, περιμένουν να μπουν στις ορατές γενιές ανάλογα με την τάξη τους και τον αιώνιο νόμο.
Ο Πυθαγόρας παραδεχόταν ότι το ανθρώπινο πνεύμα κρατάει την θεία καταγωγή του παρόλο την ανθρώπινη φύση του και ότι είναι απόλυτα ενεργητικό, γιατί το πνεύμα κινείται από μόνο του.
Ονόμασε το σώμα «θνητό μέρος του πνεύματος», διαιρετό και παθητικό. Πίστευε, ότι αυτό που εμείς ονομάζουμε «ψυχή» είναι κατευθείαν συνδεδεμένο με το πνεύμα αλλά σχηματίζεται από κάποιο τρίτο ενδιάμεσο στοιχείο, προερχόμενο από το κοσμικό ρευστό.
Η ψυχή έχει σχήμα όμοιο με του σώματος, που ζωοποιεί και διατηρείται μετά την διέλευση του, δηλαδή τον θάνατο του.
Γίνεται τότε, κατά την έκφραση του Πυθαγόρα, το «άυλο άρμα που ανεβάζει το πνεύμα προς τις Θείες Σφαίρες, και που το αφήνει να ξαναπέσει στις σκοτεινές περιοχές της Γης».
Το σώμα του ανθρώπου πρέπει να είναι σαν ατμός και οι ενσαρκώσεις του ελαφριές και απλές. Οι ικανότητες του σώματος έπρεπε να είναι δυνατές και λεπτές για να αναπτυχθεί η πνευματική αντίληψη ενώ η διάνοια του να είναι σε εμβρυακή αγνή κατάσταση. Σε αυτήν την ημισωματική, ημιπνευματική κατάσταση ο άνθρωπος βλέπει τα πνεύματα, ακούει την αρμονία των πλανητών, ακούει ήχους, βλέπει σχήματα και Φως. Αυτήν την φάση οι Ορφικοί την έλεγαν «Ουρανό του Κρόνου», που βρίσκεται σε μία «ονειρική κατάσταση».
Η Πυθαγόρεια Κοσμογονία του σύμπαντος, της γης και του ανθρώπου, δεν παραδεχόταν την αφηρημένη πνευματική ύπαρξη, την μονάδα χωρίς μορφή. Το πνεύμα που ενεργεί τόσο στο βάθος των ουρανών όσο και πάνω στην γη, πρέπει να έχει κάποιο όργανο. Αυτό είναι η ζωντανή Ψυχή, ζωώδης και εκλεπτυσμένη, σκοτεινή και ακτινοβόλα αλλά με μορφή ανθρώπου, εικόνα Θεού.
