Στην Ορφική θεολογία, ο Έρως - Πνεύμα «φανερώνεται» ως Φάνης, μέσα από το κοσμικό Αυγό, και περιστρεφόμενος γύρω από αυτό, αρχίζει να «γεννά» σύμπαντα.

 

Μέσα από τον Έρωτα ξεπηδά «η» Αιθήρ, ενοποιητική θηλυκή ενέργεια που συνδέει τα τέσσερα φυσικά στοιχεία, την φωτιά, το ύδωρ, τον αέρα και το χώμα.

 

Η «Αιθήρ» εμπεριέχει την «Άος», δηλαδή την «Ψυχή».

 

Και τότε ο Έρως-Πνεύμα αρχίζει να στροβιλίζεται γύρω από την Αιθήρ-Ψυχή, προσδίδοντας της την ώθηση να δημιουργήσει.

 

Η Ψυχή «ερωτεύεται» τον Έρωτα αλλά φοβάται να του παραδοθεί πλήρως διότι θεωρεί ότι έτσι θα χάσει τα «σκήπτρα» της.

 

Για αυτό, δημιουργεί έναν θολό μανδύα γύρω της, ενώ η ίδια ως πυρήνας, ως Ουσία, παραμένει λάμπουσα και παλλόμενη στο κέντρο, απόρθητη, αρνούμενη να παραδοθεί στον «λυσιμελή» Έρωτα, στον Έρωτα δηλαδή που «λύει τα μέλη» και την ωθεί σε πεδία γαλήνια και δημιουργικά.

 

Η Ψυχή αρνείται πεισματικά να κατακρημνίσει τον μανδύα ώστε να δεχθεί τον θεϊκό Έρωτα.

 

Μέσα σε αυτόν τον μανδύα που την περιβάλλει, κατοικούν: η προσωπικότητα, το Εγώ, τα υλικά γνωστά μας συναισθήματα, που παράγονται από το Εγώ, απόρροια χημικών ενώσεων.

 

Όλες αυτές οι δυναμικές δημιουργούν ένα ειδωλικά λαμπρό περιβάλλον και η Ψυχή θαμπώνεται και ελκύεται, χάνεται και τελικά βυθίζεται στην άβυσσο εμπλεκόμενη στα γρανάζια του υλικού λαβύρινθου του μυαλού και «πνίγεται», χάνοντας την επαφή της με τον Έρωτα-Πνεύμα.

 

Αυτά που «κατοικούν» μέσα στον μανδύα της δεν βρίσκονται σε ειρηνική κατάσταση μεταξύ τους παρά αλληλοσυγκρούονται.

 

Η Ψυχή, όντας ενσαρκωμένη στην Γη, τείνει να «παραδοθεί» στην δυναμική του μανδύα της και έτσι εμπίπτει στις εσωτερικές συγκρούσεις που υπάρχουν εκεί. Τρώει τους ίδιους λωτούς που έφαγαν οι σύντροφοι του Οδυσσέα στο νησί των Λωτοφάγων και πέφτει σε λήθαργο….ξεχνά….

 

Ύστερα από αλλεπάλληλες μάχες, η Ψυχή ξυπνά από τον λήθαργο της και έντρομη αντιλαμβάνεται ότι «ίσως δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει Σπίτι της». 

 

Και τότε αρχίζει να διαρρηγνύει τον μανδύα της, που μέχρι τότε τον θεωρούσε «πραγματικό», εγκαταλείπει τις εσωτερικές, που έχουν γίνει πλέον εξωτερικές, συγκρούσεις, εγκαταλείπει τον πόλεμο αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα και αρχίζει να αναζητά τον Θεϊκό Έρωτα μέσα στους Αστρικούς Ωκεανούς.

 

Θα τον βρει και θα συζευχθεί μαζί του κάποια στιγμή, και τότε θα βιώσει την θεϊκή αληθινότητα, που δεν έχει καμία σχέση με τα υλικά πεδία.

 

Θα βιώσει την αληθινή γαλήνη, την αληθινή ηρεμία, την αληθινή ισορροπία, την αληθινή φιλότητα και την αληθινή αποδοχή.

 

Στο πεδίο του Έρωτα-Πνεύματος δεν υπάρχουν συγκρούσεις, δεν υπάρχουν διαμάχες, δεν μαίνονται πόλεμοι, δεν υπάρχουν ίντριγκες, δεν υπάρχουν ξίφη ώστε να νικήσει ο καλύτερος, δεν υπάρχει το «Εγώ» που παράγει τον «εγωισμό», δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, δεν υπάρχουν διαφορές, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που έχουμε υιοθετήσει στα πεδία της Γης. 

 

Ποιον Έρωτα λοιπόν πάμε να εορτάσουμε σε αυτόν τον πολύπαθο πλανήτη;

 

Πως θα εορτάσουμε την ζεύξη του Έρωτα με την Ψυχή, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, έχουν απαρνηθεί ακόμα και την ύπαρξη της Ψυχής, παραδομένοι μέσα στον υλιστικό λαβύρινθο του μυαλού τους;;;;

 

Τι είναι αυτό που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε;;;

 

Και πως θα εορτάσουμε τον Έρωτα με ένα άλλο Ον, εάν δεν έχουμε εορτάσει πρώτα τον "ερασιτεχνισμό" μας; 

 

Γίναμε πρώτα απ’ όλα οι «Ερασιτέχνες της ζωής μας»;;

 

«Ερασιτέχνης», μία σύνθετη λέξη από το «έρως+τέχνη», και σε πιο ελεύθερη ετυμολογία, γίναμε πρώτα οι «τεχνίτες του έρωτα της δικής μας ζωής»;

 

Ερωτευτήκαμε την ίδια την ζωή επάνω στην Γη; ή σπεύδουμε απερίσκεπτα να δηλώσουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον, παρακάμπτοντας το «να ερωτευτούμε πρώτα την ζωή». 

 

Εάν δεν ερωτευτούμε πρώτα την ζωή πως μπορούμε να διοχετεύσουμε τον δικό μας έρωτα σε κάποιο άλλο πρόσωπο;;;

 

Σημείωση: Η λέξη «αγάπη» δεν υπάρχει μέσα στο αρχαίο Ελληνικό κείμενο της Θεογονίας του Ησιόδου. Αντίστοιχη λέξη για την Ελληνική Γραμματεία είναι η «φιλότης». 

 

«Ο Μέγας Δαίμων, ο Έρως, ω Σώκρατες», λέει η εταίρα Διοτίμα στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.

 

Στην αρχαία Ελληνική γλώσσα στην λέξη «δαίμων» δεν αποδιδόταν το ίδιο νόημα που αποδίδουμε σήμερα στην λέξη «δαίμονας».

 

Όταν οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την λέξη «δαίμων» εννοούσαν αυτό που λέμε σήμερα «ανώτερος εαυτός-πνεύμα», εξ ου και το «δαιμόνιον του Σωκράτη». 

 

Το ίδιο συμβαίνει και με την λέξη «όργιο».

 

Σήμερα, η λέξη όργιο σημαίνει κάτι αρκετά άσχημο ή υπερβολικό τέλος πάντων, ενώ στα αρχαία Ελληνικά του αποδιδόταν η ερμηνεία «ιερό, σεπτό».