Η λαϊκή έκφραση , «κυνηγάω χίμαιρες», σημαίνει ότι, «κυνηγάω κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί». Και όμως, στην σημερινή εποχή, πολλοί κυνηγούν χίμαιρες, τις οποίες και επιθυμούν διακαώς να πραγματοποιήσουν αλλά και κάνουν ότι περνούν από το χέρι τους για να το πετύχουν. Τι είναι όμως αυτές οι «χίμαιρες» που τόσο πολύ σήμερα «κυνηγιούνται» ώστε να πραγματοποιηθούν;
Για να βρούμε την πρωταρχική έννοια της λέξης, ας ταξιδέψουμε αρκετές χιλιετίες πίσω, τότε που η Ελληνική γλώσσα δεν είχε «αντιστραφεί», τότε που τα νοήματα των λέξεων ήταν στην πρωταρχική τους μορφή. Στην αρχαία Ελληνική «χίμαιρος ή χίμαιρα» λεγόταν το αγριοκάτσικο, αρσενικό και θηλυκό.  Στην Κρήτη είναι το Κρι-Κρι.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την πλούσια μυθιστορία-μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας. Η μυθολογία προήλθε από την μυθιστορία. Οι αρχαίοι Έλληνες, από το 3000 π.χ.,  ίσως και νωρίτερα, είχαν καταγεγραμμένες στο dna τους κάποιες παλαιές πληροφορίες από τις εποχές των Δραβίδων και των Πελασγών, τις οποίες, επειδή δεν μπορούσαν να ταυτοποιήσουν ή να εξηγήσουν, τις διέδωσαν με την μορφή των «μύθων». Έτσι δημιουργήθηκε η «μυθολογία».

Την «Χίμαιρα» θα την συναντήσουμε στον Ησίοδο ως κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας.  Μπορούμε ακόμα να την βρούμε στην Αινειάδα του Βιργιλίου αλλά και στην Ιλιάδα του Όμηρου.
Σύμφωνα με την ανάλυση της Αλτάνη, ο Τυφών, είναι εκείνος που κατακαίει τα φυτά διαμέσου του ξηρού αέρα, δηλαδή, ΤΥΦΩΝ=ΦΥΤΩΝ (αναγραμματισμός). Ο Τυφών είναι ένα τέρας της μυθολογίας μας που βγάζει από το στόμα του φωτιά, συνεπώς παράγει ξηρό αέρα, ο οποίος κατακαίει, καταστρέφει τα φυτά (Λίβας). 

Η Έχιδνα τώρα, αναγραμματίζεται ως ΔΕΙΝΑ+Χ, δηλαδή τα δεινά, τα τέρατα που φωλιάζουν μέσα στην ψυχή μας και «εκδηλώνονται» στο Χ, δηλαδή, στον Χωρόχρονο.

Ας γυρίσουμε πάλι στην Χίμαιρα. Η Χίμαιρα ενώθηκε με τον Όρθο που ήταν «αδελφός της», και απόγονοι τους ήταν το Λιοντάρι της Νεμέας και η Σφίγγα των Δελφών.  Η Χίμαιρα, ήταν ένα τέρας που εξέπνεε φωτιά, «χάρισμα» που είχε κληροδοτήσει από τον πατέρα της τον Τυφώνα. Είχε τρία κεφάλια ορατά, ένα κεφάλι λιονταριού, ένα αίγας και μία φιδίσια ουρά επάνω στην οποία υπήρχε η κεφαλή του «όφι», και ένα κεφάλι αόρατο, κρυμμένο, το κεφάλι του Δράκου.
Ο χώρος που υπήρξε αυτό το τέρας διεκδικείται από πολλούς, αλλά σύμφωνα με την πιο επίσημη εκδοχή φέρεται να βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Κορίνθου, και αυτό διότι στην αρχαία Σικυώνα (Δ.Κόρινθος), βρέθηκαν νομίσματα αλλά και ασπίδες των οπλιτών της περιοχής, που αναπαριστούσαν το τέρας.

Σύμφωνα λοιπόν με τον αρχαίο μύθο, αυτό το τέρας, με την βοήθεια της θεάς Αθηνάς, ανέλαβε να σκοτώσει ο Βελερεφόντης, γιος του Ποσειδώνα,  που ίππευε τον Πήγασο, ο οποίος είχε ξεπηδήσει (γεννηθεί) όταν ο Περσέας έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας και που μαζί του είχε ξεπηδήσει και ο Χρυσάωρας. Συνεπώς η Μέδουσα προϋπάρχει της Χίμαιρας.

Σήμερα υπάρχουν λαϊκές ερμηνείες σχετικά με τους συγκεκριμένους αρχαιοελληνικούς μύθους, και όσον αφορά την Χίμαιρα αναφέρεται ότι, πιθανόν να είχε σχέση με τις εκρήξεις διαφόρων ηφαιστείων στην Μεσόγειο αλλά και με την παρουσία παλιρροϊκών κυμάτων μετά τις εκρήξεις.
Μάλιστα, οι λαϊκές εξηγήσεις αναφέρουν σχετικά με τα τρία κεφάλια της Χίμαιρας, ότι στους πρόποδες του ηφαιστειώδους εδάφους π.χ. της Λυκίας ζούσαν πολλά φίδια, στις πλαγιές των βουνών έβοσκαν πολλά κατσίκια (αίγες) και στο στόμιο του ηφαιστείου, όταν δεν ήταν ενεργό, είχαν τις φωλιές τους πολλά λιοντάρια. Έτσι δίνεται μία λογική εξήγηση περί της μυθοπλασίας των αρχαίων Ελλήνων αλλά πάντα με ερωτηματικά και πιθανότητες.

Το σίγουρο είναι ότι όποιο «τέρας» συναντούμε στους μύθους αυτούς, κάπου παραδίπλα θα δούμε και τον θεό Ποσειδώνα. Και αυτό, διότι ο Ποσειδώνας, συνδέεται με το ύδωρ και κατά συνέπεια με τον συναισθηματικό, αστρικό κόσμο μας. Η αλήθεια είναι, ότι εάν το δούμε από ψυχολογικής και ψυχοσωματικής άποψης, το συναίσθημα, όταν επηρεάζεται από τον υλικό νου, ο οποίος, αφενός μεν μοιάζει με έναν «αστρικό ωκεανό» και αφετέρου θεωρείται η «πηγή των χθόνιων τεράτων», μπορεί να επηρεαστεί (το συναίσθημα) και κατ΄ επέκταση να επηρεάσει και την «ψυχική άλω», δηλαδή το ενεργειακό πεδίο που βρίσκεται γύρω από τον Πυρήνα της Ψυχής, και μέσα στην ψυχική άλω υπάρχει ο αστρικός κόσμος των συναισθημάτων αλλά και το πεδίο της προσωπικότητας.
Ο πυρήνας της Ψυχής, καθότι θεϊκός, δεν επηρεάζεται από όλον αυτόν τον συρφετό, και έτσι όταν λέμε ότι έχουμε να κάνουμε με «ψυχικό νόσημα» θεωρούμε ότι «νοσεί» η ψυχική άλως.
Απλώς, ο πυρήνας της Ψυχής όταν γύρω του υπάρχει «πόλεμος και χάος», όταν δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση «έχει επιτεθεί η Χίμαιρα κατ’ εντολή της Μέδουσας», μπλοκάρει και δεν μπορεί να εκπέμψει την λαμπρότητα του.

Να δούμε τώρα και κάποιες άλλες εκφράσεις: Στην βοτανολογία, που ανήκει στην Γεωπονία, με την λέξη «χίμαιρα» εννοείται κάθε φυτό με «μικτούς χαρακτήρες», δηλαδή ένα φυτό μεταλλαγμένο, ένα φυτό μπολιασμένο, το οποίο δηλαδή, φέρει μέσα του τις ιδιότητες του μητρικού φυτού (αυτό που ήταν) αλλά και του εμβολίου του (αυτό που επιθυμεί κάποιος να γίνει, και στην προκειμένη περίπτωση, επιθυμεί η Μέδουσα και εκτελεί η Χίμαιρα).

Στην γενετική τώρα, η λέξη «χίμαιρα», περιγράφει ζωντανούς οργανισμούς που έχουν μέσα τους περισσότερους από έναν, γενετικούς κώδικες ή ακόμα και κύτταρα από περισσότερους από έναν οργανισμούς. Και όλα αυτά, αποτελέσματα ενός «μπολιάσματος» όσον αφορά τα φυτά και ενός προφανώς «εμβολίου», όσον αφορά τους ζωντανούς οργανισμούς, ώστε να αποκτήσουν ένα «μείγμα γενετικών κωδικών».
Γιατί άραγε θα μπορούσε να γίνει αυτό σε ζωντανούς οργανισμούς; Η κοινή, λαϊκή λογική λέει ότι αυτό μπορεί να γίνει όταν δεν μπορούν να ελεγχθούν οι φυσικοί γενετικοί κώδικες και ίσως συγκεκριμένοι γενετικοί κώδικες. Και από την στιγμή που δεν μπορούν να ελεγχθούν γίνεται προσπάθεια να μεταλλαχτούν. Αλλά αυτό είναι μόνο μία σκέψη, μία γνώμη.

Όπως και να είναι πάντως τα πράγματα, έχουμε το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι μία Χίμαιρα. Για να μπορέσουμε λοιπόν να κατανοήσουμε ένα αποτέλεσμα και να μπορέσουμε να το χειριστούμε καλύτερα και κατάλληλα, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι ακριβώς εκπροσωπεί. Έχουμε λοιπόν το αποτέλεσμα, «Χίμαιρα». Ένα αποτέλεσμα όμως ίσως έχει και κάποιον συνδυασμό, τις περισσότερες φορές.
Η Χίμαιρα παρόλο που είναι εκτελεστικό όργανο της Μέδουσας, εάν κατορθώσει και φέρει το αποτέλεσμα επικυριαρχεί τόσο στο «μεταλλαγμένο» όσο και στον «χώρο».

Για να βρούμε τον βοηθητικό συνδυασμό της Χίμαιρας ας κοιτάξουμε στην αντικρινή όχθη που βρίσκεται η «Μέδουσα». Την οποία Μέδουσα αποκεφαλίζει ο Περσέας με την βοήθεια της Αθηνάς και του Ερμή, στον γνωστό μας μύθο.

Τα δύο αυτά τέρατα έχουν να κάνουν με τα χθόνια ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου και πολύ περισσότερο με το ενεργειακό κέντρο των γεννητικών οργάνων, που συνδέεται τόσο με την γείωση της Γης όσο και με τους αλόγιστους πόθους της υλικής προσωπικότητας ενός ατόμου αλλά και με την δημιουργία.

Ποια δημιουργία; Αυτήν που θα επιλέξουμε. Εάν επιλέξουμε «φυσικά» θα είναι μία εξελικτική δημιουργία σε έναν σπειροειδή ανελικτικό κόσμο. Εάν επιλέξουμε «τεχνητά» θα είναι μία οπισθοδρομική «δημιουργία» αλλά θα έχουμε την αυταπάτη ότι εξελισσόμαστε σε έναν επίπεδο κόσμο.

Σκοπός των δύο τεράτων αυτών είναι να αφεθεί αυτό το γενετήσιο ένστικτο αλόγιστα ελεύθερο (η εποχή μας βρίθει από παραδείγματα),  ώστε να αναλάβει τα ηνία του «λογικού νου», να γίνει δηλαδή ο ηνίοχος όλης της ύπαρξης. Τα αποτελέσματα; Θα τα δούμε παρακάτω.

Η Μέδουσα, ως λέξη προέρχεται από το ρήμα «μέδω» που σημαίνει «εξουσιάζω» και από το «μήδομαι» που σημαίνει «σκέπτομαι μέσω των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών».  Έτσι λοιπόν ο βοηθητικός μηχανισμός της Χίμαιρας, δηλαδή από εκεί που παίρνει «εντολές» η Χίμαιρα, είναι ένας σκεπτικός μηχανισμός που παράγει συλλογισμούς μηχανορραφιών και δολοπλοκιών. Και το κάνει αυτό, διότι η Μέδουσα επιθυμεί να χειραγωγεί τους άλλους. Και πως τους χειραγωγεί; Τους πετρώνει!!
Και πως μεταφράζεται το «πέτρωμα» στον δικό μας αιώνα;; Δόγμα του Σοκ!!!! Αυτό το «πέτρωμα», αυτό το «πάγωμα» είναι εκείνη η ενεργειακή κατάσταση που επιφέρει ανακατωσούρα στην «ψυχική μας άλω», με απώτερο σκοπό τον αποπροσανατολισμό και κατ’ επέκταση τον «εγκλωβισμό διαμέσου του πετρώματος» της Ψυχής.

Ας πάμε τώρα στην Χίμαιρα, για να δούμε τι μας παρουσιάζει. Σύμφωνα με τον αναγραμματισμό που παρουσιάζει η Αλτάνη έχουμε: ΧΙΜΑΙΡΑ-ΜΙΑΡΑ (Χ), δηλαδή «μιαρή κατάσταση στο Χ(ωρόχρονο)».
Αυτή η μιαρή κατάσταση αφορά την ψυχική μας άλω, και κατ’ επέκταση την ίδια μας την Ψυχή. Είναι δηλαδή μία ενεργειακή κατάσταση που αφορά την ψυχή μας. Μία κατάσταση που δεν έχει ίχνος Λογικής και στοχεύει στην εκπλήρωση της Χίμαιρας, δηλαδή του «ανέφικτου», κάποιου αποτελέσματος, το οποίο σύμφωνα με τους φυσικούς έλλογους νόμους δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Συνεπώς η βάση μίας Χίμαιρας είναι μία «αφύσικη κατάσταση», η οποία στηρίζεται στις μηχανορραφίες και τις δολοπλοκίες της Μέδουσας, από την οποία παίρνει και εντολές. Αυτή λοιπόν η «αφύσικη κατάσταση» δεν έχει καμία συμβατότητα με την Φυσική Ροή του Σύμπαντος και το απόφθεγμα «Τα Πάντα Ρει» του Ηράκλειτου.
Δημιουργεί στην ψυχή «αφύσικες, ειδωλικές εικόνες» με τις οποίες πληροφορεί «ψευδώς» την Ψυχή (αφού πρώτα έχει πείσει τον υλικό νου) ότι, μπορεί να καταφέρει πράγματα, τα οποία σύμφωνα με την Φυσική Ροή δεν θα μπορούσαν ποτέ να μορφοποιηθούν στα πεδία της ύλης, διότι δεν υπάρχουν στο Θεϊκό Σχέδιο ως πληροφορίες.

Στην ουσία Μέδουσα και Χίμαιρα, δύο ενεργειακές καταστάσεις, που δημιουργούν μία «παραμορφωμένη, ειδωλική εικόνα» τόσο στον νου όσο και στην ψυχή, και που είναι η βάση (αυτές οι δύο καταστάσεις) να χτιστεί μία δεύτερη αρνητική μήτρα (μάτριξ). Μέσα σε αυτήν την μήτρα, θα υπάρξουν και κάτοικοι.
Οι κάτοικοι θα είναι όσες ψυχές και νόες αποπροσανατολίστηκαν και πίστεψαν ότι μπορούν να κατακτήσουν εκείνο το είδος του ανέφικτου που δεν αναφέρεται στο Θεϊκό Σχέδιο.
Και αναφέρω «συγκεκριμένο είδος ανέφικτου» διότι υπάρχουν και ανέφικτες καταστάσεις του νου, οι οποίες όμως μπορούν να γίνουν εφικτές απο την ψυχή αρκεί να υπάρχουν ως πληροφορίες στο Θεϊκό Σχέδιο και να συνάδουν με τους Συμπαντικούς Νόμους.

Οι κάτοικοι αυτοί, με κάποιον τρόπο, ίσως «χιμαιρικό» (γενετικό; μεταλλαγμένο; εμβολιασμένο;) αποκτούν και εκπέμπουν ένα τεχνητό, μαγνητικό πεδίο, το οποίο πεδίο θα μπορούσε κάλλιστα να ενωθεί με διάφορες μαγνητικές συχνότητες (π.χ. 5G; , δορυφόροι Έλον Μασκ;) και έτσι να εδραιώσουν κατά κάποιον τρόπο την δεύτερη αρνητική μήτρα (μάτριξ).

Την Μέδουσα θα την βρούμε στο συλλογικό  ασυνείδητο σαν έναν κεντρικό υπολογιστή και την Χίμαιρα θα την βρούμε στο ατομικό ασυνείδητο να λαμβάνει πληροφορίες από την Μέδουσα. Το θέμα είναι όμως ότι αυτές οι δύο καταστάσεις είναι δύσκολο να αναγνωριστούν από την υλική μας συνείδηση.

Για παράδειγμα, όταν συμβαίνει κάτι εξωπραγματικό ή όταν ακούμε μία εξωπραγματική ανάλυση, κάτι σαν πρόβλεψη, αμέσως ο υλικός, λογικός νους, την απορρίπτει.
Όταν όμως αυτό το «εξωπραγματικό» το συναντήσουμε στην καθημερινότητα μας, τι κάνουμε;;; Πετρώνουμε από το σοκ και τον φόβο. Και αυτό διότι η Μέδουσα, διαμέσου της Χίμαιρας έφερε το αποτέλεσμα της.

Ας δώσουμε ένα άλλο πιο απτό παράδειγμα. Οι περισσότεροι κάτοικοι της Γης σήμερα αγαπούν τις υλικές απολαύσεις και ανέσεις. Και όχι μόνο τις αγαπούν αλλά τις έχουν θεοποιήσει κιόλας.
Εάν βρισκόταν κάποιος και ξαφνικά τους «έκλεινε την στρόφιγγα» αυτών των απολαύσεων, των ελευθεριών, και κατόπιν την άνοιγε σιγά-σιγά, βάζοντας όρους «εξωπραγματικών και παράλογων απαιτήσεων», τι νομίζετε ότι θα έκανε ο εθισμένος κάτοικος της Γης;
Θα υπέκυπτε, με τους οποιουσδήποτε όρους,  στην «Χίμαιρα» (εξωπραγματικές και παράλογες απαιτήσεις) για να δώσει το έναυσμα στην «Μέδουσα» (κυβερνήτρια αρχή) να πάρει τα ηνία.

Εάν ποτέ κάποιος, όμως, μπορούσε να γίνει Περσέας ή Βελερεφόντης θα ήξερε ότι όλα αυτά είναι πήλινα, και βασίζονται σε μία πήλινη αλήθεια που έχει κοντά ποδάρια.

Το πώς θα χειριστούμε την Μέδουσα και την Χίμαιρα είναι κατά πρώτον ατομική επιλογή και μετά συλλογική. Εκείνο όμως που δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι ότι, για να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε την δομή της, την δομή και τους σκοπούς της Μέδουσας και της Χίμαιρας.

Θα χρειαστούμε βοήθεια; Ναι ίσως, ας μην ξεχνάμε όμως ότι «Συν Αθηνά και Χείρα Κίνει», μήπως τελικά ήρθε ο καιρός να βοηθήσουμε και εμείς την Θεά Αθηνά ουσιαστικά και όχι στο κουβεντιαστό;;;