Είναι μερικές φορές που μου περνά από το μυαλό ότι όλα τα τελευταία τεκταινόμενα στον πλανήτη μας, σχετικά με την παγκόσμια καταστολή των ανθρώπων, δεν γίνονται μόνο για τα χρήματα, για τα πετρέλαια ή ακόμα για τον χρυσό. Υποψιάζομαι ότι μαζί με όλα αυτά υπάρχει και μία βαθύτερη αιτία, ένας βαθύτερος σκοπός.

Ο Μύθος του Πρωτέα

Ο Πρωτέας είναι ένας αρχέγονος θεός της θάλασσας. Συγκαταλέται στους «δαίμονες». Η λέξη «δαίμονας», είναι προσιτή αρκετά σε εκείνους που ασχολούνται με την αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Στους περισσότερους βέβαια φαντάζει μία εικόνα όπως την έχουν πλάσει τα διάφορα θρησκευτικά δόγματα.

Ο ανθρώπινος νους οφείλει κάποια στιγμή να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει ότι μέχρι να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο ανθρώπινο σύστημα, έγιναν πολλά γενετικά ολύμπια πειράματα και εμφανίστηκαν πολλές μορφές ζωής.

Για τους αρχαίους Έλληνες οι Δαίμονες είναι πνευματικά όντα τα οποία διαθέτουν Αθάνατη Ψυχή, είτε είναι Αγαθοδαίμονες, είτε Κακοδαίμονες. Και οι δύο αυτές τάξεις υπάγονται στους θεούς.

Οι Κακοδαίμονες δεν έχουν την έννοια που τους αποδίδεται σήμερα. Και οι δύο τάξεις εργαζόντουσαν στον αρχαίο κόσμο για την επιβολή της Δικαιοσύνης. Διαχωρίζονται ανάλογα με την σφαίρα της δόνησης τους. Θεωρούσαν τους Αγαθοδαίμονες σε υψηλότερη σφαίρα από τους Κακοδαίμονες.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι γεννήθηκαν από τους ίδιους τους θεούς και προφανώς έτσι είναι. Παρεμβάλλονται ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους, μεταφέροντας τα μηνύματα των θεών σε αυτούς και των ανθρώπων στους θεούς.

Η σφαίρα της δόνησης τους είναι ανώτερη των Ηρώων. Ένα απλό παράδειγμα είναι η Δίκη και η Νέμεσις. Απεικονίζονται με φτερά και η μεν Δίκη είναι παιδί του Διός και της Θέμιδας, η δε Νέμεσις είναι κόρη της Νύχτας. Η δόνηση τους υπάγεται στην σφαίρα από την οποία δημιουργήθηκαν.

Αξιοσημείωτο δε είναι ότι αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε «Ανώτερο Εαυτό», οι Αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν «Δαιμόνιον». Εξ ου και το «Δαιμόνιον του Σωκράτη».

Το όνομα «Πρωτέας», σημαίνει «Πρώτος», «Πρωτογέννητος». Ο Πρωτέας συμβολίζει την πρώτη αρχέγονη μορφή της ύλης, η οποία στην εξέλιξη της, δημιουργεί τις άλλες μορφές που θα αποτελέσουν τον κόσμο.

Πριν οι «Θεοί» εμφανιστούν ως «Ολύμπιοι», προϋπήρχαν ως αρχέγονοι θεοί στην Γαία. Κάποτε η Γη ήταν μία απέραντη θάλασσα που ονομαζόταν Πελαγονία. Μέσα σε αυτήν την απέραντη θάλασσα οι Ολύμπιοι γενετιστές της 6^ης νοητικής σφαίρας δημιουργούν την πρώτη ουσία που θα αποτελέσει την βάση της δημιουργίας του ανθρώπου. Αυτή η πρώτη ουσία ονομάστηκε «Πρωτέας». Ο Πρωτέας θεωρείται ο Γηραιός, ο Σοφός της θάλασσας.

Ένα σημείο που αξίζει την προσοχή μας στην ελληνική μυθιστορία είναι εκείνο όπου παρουσιάζονται πολλά πρόσωπα με το ίδιο όνομα. Ο Πρωτέας παρουσιάζεται, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ως βασιλιάς της Αιγύπτου, ενώ ο Όμηρος αναφέρει έναν διαφορετικό Πρωτέα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ηρακλή. Πολλά πρόσωπα με το όνομα Ηρακλής ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες της Ελληνικής Γραμματείας. Επειδή όμως οι πληροφορίες δεν σώζονται ακέραιες, και πολλές φορές παραποιούνται, ένας μελετητής θα πρέπει να διαθέτει μία εσωτερική αίσθηση ώστε να βγάλει κάποια άκρη.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι ο Πρωτέας, που σηματοδοτεί τον αρχέγονο, γηραιό σοφό της θάλασσας, «δάνεισε» μεταγενέστερα το όνομά του σε έναν βασιλιά, ο οποίος προφανώς ήταν ο πρώτος (και κατά συνέπεια) σοφός μίας βασιλικής δυναστείας. Εδώ η ονομασία «Πρωτέας» γίνεται τίτλος και όχι αυθεντικό όνομα.

Όπως προαναφέρθηκε ο Πρωτέας ήταν ένα πλάσμα της θάλασσας. Είναι δύο τόπους κατοικίας, εκεί όπου υπήρχαν νερά. Αναφέρεται ως πρώτος τόπος κατοικίας η Χαλκιδική. Από τα νερά της Χαλκιδικής, όταν η Ήλιος μεσουρανούσε, μπορούσε να βγαίνει στην στεριά. Κάποτε έφθασε μέχρι την Θράκη, ερωτεύθηκε την νύμφη Κορώνη και απέκτησε μαζί της δύο γιους.

Εν τω μεταξύ μετά την δημιουργία του Πρωτέα, στην θάλασσα, δημιουργούνται και άλλες μορφές πλασμάτων και έτσι ξεκινάει ο παν-πολλαπλασιασμός των θαλάσσιων μορφών, καταρχήν. Για αυτό και τα επτά μυστικά κλειδιά του Κηρυκείου του Ερμή εδρεύουν στην θάλασσα.

Η απόκτηση των παιδιών του Πρωτέα με την νύμφη Κορώνη στην ξηρά, έγινε πολύ αργότερα.

Ο δεύτερος τόπος του Πρωτέα ήταν η Αίγυπτος, και συγκεκριμένα το νησί «Φάρος» στο ποτάμι του Νείλου. Σε αυτό το σημείο βλέπουμε ότι η πρώτη ουσία της ύλης δοκιμάζει την τύχη της και στα ποταμίσια νερά εκτός από τα θαλασσινά. Φαίνεται ότι και αυτό το πείραμα πετυχαίνει.

Όμως η προτίμηση του Πρωτέα ήταν η Χαλκιδική. Κάποτε απογοητευμένος από τους γιους του ο Πρωτέας θέλησε να φύγει μακριά και να πάει στον άλλο του τόπο, την Αίγυπτο, αλλά όχι διαμέσου της θαλάσσης για να μην γίνει αντιληπτός. Τότε παρακάλεσε τον Ποσειδώνα, τον οποίο και υπηρετούσε, να τον βοηθήσει. Εκείνος δημιούργησε μία αόρατη γέφυρα, η οποία ένωνε την Χαλκιδική με την Αίγυπτο.

Για τους αρχαίους Έλληνες λοιπόν, ο χώρος μεταξύ της Χαλκιδικής και της Αιγύπτου όπου ενώνεται με την Ποσειδώνια αόρατη γέφυρα, αποτέλεσε, σύμφωνα με τον μύθο, το αρχέτυπο ορόσημο του κόσμου της τότε παλαιάς εποχής. Κατά συνέπεια τόσο η Χαλκιδική όσο και η Αίγυπτος αλλά και η Θράκη, θεωρούνται τα «ορόσημα σημεία» του Αρχαίου Κόσμου.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, εάν κάποιοι φοβούνται ότι οι Ολύμπιοι μπορεί να επιστρέψουν με σκοπό να ανανεώσουν, να αναγεννήσουν ή και να αφυπνίσουν την ζωή στον πλανήτη, χρησιμοποιώντας τα αρχέτυπα ορόσημα, όφειλαν να καταστείλουν τις δονήσεις σε αυτούς τους αρχέτυπους χώρους με πολλούς τρόπους και συγκεκριμένα αφαιρώντας τον αγώγιμο στις υψηλές δονήσεις χρυσό. Αν σκεφτούμε τι ακριβώς υπάρχει στην Χαλκιδική, πόσοι αρχαιοελληνικοί ναοί είναι θαμμένοι κάτω από δογματικά κτίρια, τι συμβαίνει τελευταία στην Χαλκιδική με τον χρυσό, τι γίνεται εδώ και χρόνια στην περιοχή της Αιγύπτου, και το πόσο κρίσιμα τα πράγματα είναι στην Θράκη, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι κάποιοι έντρομοι επικυρίαρχοι καταστέλλουν την δόνηση της Γης στα συγκεκριμένα σημεία, μόνο και μόνο φοβούμενοι μία τυχόν αναγέννηση.

Βέβαια το τερπνό μετά του ωφελίμου. Από την μια καταστέλλουν την δόνηση στις συνειδήσεις των ανθρώπων, προκαλούν οικολογικές καταστροφές, αφαιρούν αγώγιμα υλικά και από την άλλη επωφελούνται από τον χρυσό και το πετρέλαιο.

Εκείνο όμως που τους διαφεύγει είναι ότι αυτές οι δονήσεις και οι συντεταγμένες ανήκουν σε μία παλαιά εποχή. Σε μία άλλη χρονογραμμή. Οι πληροφορίες είναι αφενός πολύτιμες τόσο σε εκείνους όσο και σε εμάς που οφείλουμε να κατανοήσουμε όλες τις πτυχές των πραγμάτων που συμβαίνουν, αλλά αφετέρου κάθε τι το νέο που αγκυροβολείται και γειώνεται τώρα είναι προσαρμοσμένο στις νέες γήινες αλλά και κοσμικές δονήσεις της σημερινής εποχής. Διότι «τα πάντα ρει».

Αν μη τι άλλο ο μεγάλος Αλχημιστής Ολύμπιος Ήφαιστος, γνωρίζει πως ο άνθρακας γίνεται χρυσός. Για να ακριβολογήσουμε, ότι υπάρχει στα υλικά πεδία προϋπήρχε σε κάποια αόρατα. Τα πάντα είναι δημιουργήματα μίας νοητικής κατάστασης. Τίποτα δεν δημιουργήθηκε και δεν δημιουργείται χωρίς το αρχέτυπο του και οι Ολύμπιοι, προς γνώση κάποιων, εάν επιθυμούν κάτι δεν χρειάζονται την άμεση παρέμβαση στην ύλη. Παρεμβαίνουν σε πεδία που δεν μπορεί να διανοηθεί ο ανθρώπινος νους και απλώς αφήνουν την νέα κατάσταση να εκδηλωθεί στα πεδία της ύλης.