Μέσα στις επισκέψεις μας ανά την Ελλάδα συμπεριλάβαμε και το νησί της Τήνου. Στην συγκεκριμένη ανάρτηση περιγράφεται η επίσκεψή μας στον βράχο του Εξωμβούργου ή αλλιώς «Ξώμπουργο». Κατά μία άποψη, η Τήνος πήρε την ονομασία της από τον βασιλιά Τήνο, ο οποίος ήταν επικεφαλής μίας ομάδας Ιώνων από την Καρία της Μικράς Ασίας. Η ομάδα αυτή ήταν ο πρώτος εποικισμός του νησιού τα αρχαία χρόνια αν και η λαϊκή παράδοση θέλει μία πριγκίπισσα με το όνομα «Τήνος».

Η Τήνος συγκαταλέγεται στα νησιά των Κυκλάδων και αν παρατηρήσουμε προσεκτικά την ονομασία «Κυκλάδες» θα δούμε ότι έχουμε να κάνουμε με τον «Κύκλο του Άδη». Τι άραγε θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει αυτός ο ενεργειακός κύκλος του Άδη? Ποια γήινη (χθόνια) ενέργεια «κατοικεί» εκεί μιας και στις Κυκλάδες συμπεριλαμβάνεται τόσο η Σύρος (Ερμής), όσο και η Νάξος (Διόνυσος) αλλά και η περίφημη Δήλος (Απόλλωνας).

Ποια ενεργειακά Ολύμπια τρίγωνα είναι άραγε ενεργοποιημένα επάνω, κάτω, και μέσα στην θάλασσα του Αιγαίου? Ο «κύκλος του Άδη» αναφέρεται σε κάτι χθόνιο, γήινο και θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ότι η Ολύμπια δόνηση σε αυτόν τον κύκλο αγκυροβολείται με έναν πολύ μυστήριο τρόπο που  όσο και αν προσπαθήσουν οι μη συντονισμένοι με αυτά τα πεδία δεν θα μπορέσουν ούτε να βρουν αλλά ούτε και να κατανοήσουν.

Η Τήνος απέκτησε πολλές ονομασίες και προσωνύμια, όπως : «Υδρούσα (λόγω των άφθονων νερών), Οφιούσα ή Φιδούσα» (από το πλήθος των φιδιών που κατοικούσαν στο νησί). Κάποιοι μελετητές θεωρούν ότι το προσωνύμιο «Φιδούσα» δεν προέρχεται από την λέξη «φίδι» παρά από την λέξη «φίδες ή εφίδες» που είναι ένα είδος κέδρου που ευδοκιμούσε κατά πολύ κάποτε στο νησί. Αυτό το είδος κέδρου χρησιμοποιήθηκε στην ανοικοδόμηση σπιτιών. Ο Αριστοφάνης ονομάζει το νησί «σκορδοφόρο» (διότι υπήρχε παραγωγή σκόρδων), ο Καλλίμαχος «Αγαθούσα» και ο Αριστοτέλης «Υδρούσα». Ο δε Δημοσθένης και Αισχίνης την ονομάζουν «Ερούσα».

Σήμερα η Τήνος είναι γνωστή σε εμάς ως το «νησί του Αιόλου» και δεν είναι άδικη μία τέτοια ονομασία όπως θα δούμε σε μία άλλη ανάρτηση, που τα σύννεφα στις κορυφές των βουνών φαίνεται ότι τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα. Ειδικά στο βουνό του Αιόλου, τον σημερινό Τσικνιά.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθιστορία ο Ποσειδώνας μετά από έκκληση των κατοίκων έστειλε στο νησί πελαργούς ώστε να τους απαλλάξει από τα πολλά φίδια. Οι κάτοικοι έκτισαν προς τιμή του Ποσειδώνα και της συζύγου του Αμφιτρίτης δύο ναούς. Το που ακριβώς βρίσκονται αυτοί οι ναοί θα το αναπτύξω στην ανάρτηση για τον ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στην Τήνο.
Το νησί επίσης συνδέεται και με τους Αργοναύτες. Σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο οι δύο Βορεάδες, Ζήτις και Καλαϊς όταν επέστρεφαν από την Αργοναυτική εκστρατεία καυγάδισαν με τον Ηρακλή για τον πατέρα τους Βορέα. Όταν η Αργώ πραγματοποίησε την έξοδό της από τον Ελλήσποντο προς το Αιγαίο ο Ηρακλής τους κυνήγησε. Οι Βορεάδες ως γιοι του Βορέα παρουσιάζονται ως «πτερωτοί». Έτσι άρχισαν να πετάνε επάνω από το Αιγαίο. Αλλά ο Ηρακλής τους έφτασε στο ύψος του νησιού της Τήνου και τους σκότωσε. Οι Τηνιακοί ενταφίασαν τους Βορεάδες στο όρος με την αρχαία ονομασία «Γύρος» που σήμερα ταυτίζεται με το σημερινό Τσικνιά. Επάνω από τον τάφο του κάθε Βορεάδη τοποθέτησαν από έναν ογκόλιθο οι οποίοι εκινούντο συνεχώς καθώς περνούσε επάνω από αυτούς η πνοή του Βορέα που ήταν  πατέρας τους. Ο Τσικνιάς σήμερα θεωρείται το «βουνό του Αιόλου.

Λίγο πριν αρχίσει ο βαρύς χειμώνας φτάσαμε στην Τήνο μία συννεφιασμένη ημέρα του Νοεμβρίου του 2012. Την δεύτερη ημέρα παραμονής μας στο νησί αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον βράχο του Ξώμπουργου.
Ο βράχος βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου στα 530 μέτρα στην Νότια Τήνο. Γύρω στο 1000 π.χ. στην κορυφή υπήρχε μία Ακρόπολη και λίγο αργότερα κατά τον 6ο αιώνα π.χ. κτίστηκε το κυκλώπειο τείχος. Έτσι οχυρώθηκαν οι κάτοικοι που έμεναν εντός της Ακροπόλεως για να αποφύγουν τις θαλάσσιες επιδρομές. Υπήρχαν όμως και αρκετοί κάτοικοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν τριγύρω από τον βράχο. Σε αυτόν τον χώρο ίδρυσαν τον Ναό της Θεσμοφόρου Δήμητρας και της Κόρης Περσεφόνης αποδίδοντας τιμές στις Θεές για την καρποφορία και την βλάστηση του νησιού. Ο Ναός κτίστηκε περίπου τον 7ο αιώνα π.χ. και αποτελείτο από πολλά δωμάτια τα οποία ευρίσκοντο τριγύρω από τον κεντρικό Ναό.

Η επίσκεψη μας την συγκεκριμένη ημέρα είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να επισκεφτούμε τον Ναό. Προϊδεάζω από τώρα το αναγνωστικό κοινό ότι η εμπειρία που είχα σε αυτήν την τοποθεσία είναι άξια γέλιου μέχρι δακρύων..
Το αυτοκίνητο έπρεπε να το αφήσουμε σε ένα σημείο και από εκεί είχαμε μία αρκετά μεγάλη ανάβαση με τα πόδια σε χωματόδρομο. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν τα πάω καλά με τις αναβάσεις, παρόλο ότι έχω κάνει αρκετές, και η προηγούμενη ημέρα ήταν αρκετά γεμάτη. Άρχισα λοιπόν μέσα στο γήινο μυαλό μου να σκέφτομαι ότι και αν δε έφτανα σήμερα μέχρι την ρίζα του βράχου όπου ήτανε ο Ναός της Δήμητρας θα το έκανα μία άλλη φορά. Αυτήν την σκέψη δεν άργησα να την υλοποιήσω. Έτσι άφησα τους υπόλοιπους να προπορεύονται και κάθισα σε ένα πεζούλι στην άκρη του δρόμου. Σίγουρη  ότι η Δήμητρα δεν θα θύμωνε εάν έκανα από αυτό το σημείο την επίκληση της. Σχεδίαζα όμως χωρίς τον «ξενοδόχο»…

Εκεί που κάθισα ήταν μία στάνη η οποία είχε μέσα πρόβατα. Σκέφτηκα λοιπόν να βγάλω ένα βίντεο τα πρόβατα μέχρι να περιμένω τους άλλους να γυρίσουν. Ξαφνικά μέσα από το μικρό αυτό κοπάδι εμφανίζεται ένας τράγος ή τέλος πάντων ένα πρόβατο με κέρατα το οποίο εγώ θεώρησα τράγο. Εκ των υστέρων ήταν κριάρι με στριφτά κέρατα.  Έρχεται προς το μέρος μου και σταματάει σε αρκετή απόσταση από εμένα κοιτώντας με ίσια στα μάτια με εκείνα τα κατάμαυρα λαμπερά δικά του. Ομολογώ ότι κάτι στο βλέμμα του δεν μου άρεσε καθόλου.

Το έπαιξα αδιάφορη και συνέχιζα να κάθομαι στο πεζούλι. Το κριάρι άρχισε να έρχεται πολύ σιγά προς το μέρος μου χωρίς να σταματήσει να με κοιτάει στα μάτια και όσο πλησίαζε το βλέμμα του αγρίευε. «Δεν θα τα πάμε καλά με δαύτο», σκέφτηκα. Σηκώθηκα από το πεζούλι και άρχισα να περπατάω σιγά-σιγά. Που και που γύριζα πίσω και το κοίταζα. Εκείνο φρόντιζε να μην με χάσει από τα μάτια του. Λίγο πιο πάνω κάθομαι πάλι σε ένα πεζούλι. Το κριάρι συνέχιζε να με κοιτάει. Όταν είδε ότι κάθισα στο πεζούλι έκανε μία απροσδόκητη κίνηση. Πέρασε το ένα πόδι του επάνω από το πεζούλι που είχα καθίσει την πρώτη φορά και το ακούμπησε στον δρόμο. Έτσι μου έδειξε ότι ήταν έτοιμο να έρθει προς τα εμένα.

Δεύτερη σκέψη δεν είχα. Σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω γρήγορα. Λίγο πιο πάνω έφτασα σε ένα μικρό εκκλησάκι. Εκεί σταμάτησα και κάθισα. Γύρισα πίσω να δω και διαπίστωσα ότι το κριάρι δεν ερχότανε. Συνέχιζα να κάθομαι στο πεζούλι της εκκλησίας όταν ξαφνικά από την καμπύλη του δρόμου είδα το κριάρι να έρχεται πολύ σιγά και απειλητικά προς το μέρος μου. Όταν είδε ότι κάθομαι άρχισα να επιταχύνει το βήμα του.
Αυτή την φορά δεν επέλεξα το γρήγορο βήμα ως διαφυγή. Άρχισα να τρέχω προσπαθώντας να θυμηθώ ποιος είναι εκείνος ο Θεός που μεταμορφώνεται σε κριάρι ή τράγο. Ο Ερμής, ο Ζευς, ο Απόλλωνας ή ο Πάνας? Άφησα την λύση του αινίγματος για αργότερα για την διαπίστωση του Θεού που μου έκανε τέτοιο σκηνικό. Για την ώρα έπρεπε να φύγω από το βλέμμα του κριαριού…

Το αποτέλεσμα ήταν ότι όχι μόνο έφτασα τους υπόλοιπους που ήταν ήδη στον Ναό της Δήμητρας τρέχοντας αλλά ανέβηκα ακόμα πιο ψηλότερα. Ένας από την παρέα που ήταν στο ψηλότερο σημείο, με ρώτησε γιατί τρέχω. Χωρίς να σταματήσω του απάντησα…. «με κυνηγάει ένας τράγος». «Ποιος τράγος μου λέει?, εγώ δεν βλέπω τίποτα»!
Τότε σταμάτησα να τρέχω. Γύρισα πίσω να δω και το κριάρι δεν υπήρχε. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στον ναό της Δήμητρας, ότι πιο πάνω δεν μπορούσα να πάω διότι υπήρχε ο βράχος του Ξώμπουργου και το σκαρφάλωμα του είναι δουλειά για αναρριχητές με σκοινιά.  Αυτό είναι το τίμημα της τεμπελιάς σκέφτηκα που θα με απομάκρυνε από τον σκοπό της ημέρας.  

Η θέα πραγματικά από το σημείο εκείνο είναι εκπληκτική. Μείναμε στον ναό περίπου δύο ώρες. Δίπλα από τον ναό υπήρχε το μονοπάτι από το οποίο είχαμε ανέβει. Κάποια στιγμή δύο άτομα πήγαμε από την πίσω μεριά και άλλα δύο μείνανε στον ναό που ήταν δίπλα από το μονοπάτι.

Λίγη ώρα αργότερα τα δύο άτομα που ήτανε δίπλα από το μονοπάτι είδαν μία νεαρή μελαχροινή γυναίκα με φωτεινό πρόσωπο και ένα διάπλατο χαμόγελο στα χείλη, ντυμένη με απλά ρούχα, χωρίς να κρατά τίποτα στα χέρια της,  να έρχεται από την μεριά του βράχου. Το ένα άτομο συνειδητοποιεί ότι η γυναίκα αυτή που εμφανίστηκε από το πουθενά και μάλιστα από την μεριά του βράχου στην οποία για να κατέβεις ή να ανέβεις ήθελες σχοινιά, ήταν κάτι «διαφορετικό». Για αυτό και όταν η γυναίκα αυτή πέρασε δίπλα του της έκανε μια μικρή υπόκλιση εις ένδειξη σεβασμού προς την Μεγάλη Θεά Δήμητρα.

Το άλλο άτομο που ήταν λίγο πιο μακριά δεν το συνειδητοποιεί αμέσως και θεωρώντας ότι είναι μία γυναίκα που ζει στην περιοχή την ρώτησε: «Δεν πιστεύω να σας ενοχλούμε». Το χαμόγελο της γυναίκας έγινε πιο πλατύ, το πρόσωπο της φωτίστηκε ακόμα περισσότερο, δεν απάντησε παρά έκανε ένα νεύμα που έλεγε «όχι».  Η γυναίκα χάθηκε στο μονοπάτι ξαφνικά όπως ξαφνικά είχε εμφανιστεί.

Προσωπικά την Θεά δεν την είδα και ίσως, σκέφτηκα,  τελικά η Δήμητρα να ενοχλήθηκε για την τεμπελιά που έδειξα στην αρχή.  Έτσι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Κατά την διαδρομή εξιστορούσα την περιπέτεια με το κριάρι που το είχα περάσει για τράγο. Και μάλιστα τους είπα ότι τώρα που θα κατεβαίνουμε θα τους το έδειχνα. Όταν φτάσαμε στην στάνη δεν υπήρχαν πρόβατα και ούτε το κριάρι, η δε στάνη εκεί στην μέση του πουθενά φαινόταν εγκαταλελειμμένη.

Τότε σκέφτηκα ότι μέσα στην αναμπουμπούλα δεν είχα μετρήσει τα πρόβατα. Ίσως να ήταν 12 και με το κριάρι 13. Εάν ήταν όντως σωστή η σκέψη μου τότε το κριάρι δεν ήταν άλλο από τον Ζευ. Και εκείνη την στιγμή κάπου σκόνταψα στον χωματόδρομο.  Είδα ότι ήταν μία πολύ περίεργη πέτρα που λαμπύριζε παράξενα και πιο πολύ από τις υπόλοιπες. Έσκυψα και την περιεργάστηκα. Ήταν ένα πέτρωμα που μέσα του είχε  ψήγματα από χαλαζία.

Σημάδι ότι η σκέψη μου ήταν σωστή? Ίσως…… Μπορεί να έχουμε αυστηρό Πατέρα αλλά είναι και δίκαιος :-)

Άϊλα